Ger Coster's site

Eigenlijk was ik wel klaar met de marathon. Sinds 2012 had ik verscheidene keren gepoogd om aan de start te komen, maar telkens strandde ik in de voorbereiding met verschillende blessures. Maar toen een tijdje terug Carla bleef vragen of ik meeging naar Hannover liet ik me overhalen. Er kwam een plekje vrij omdat er 3 liefhebbers bleken te zijn om te lopen en slecht 1 om te supporteren. Dus het supportersplekje bij Erik op de kamer toch maar geclaimd. De ironie is dat uitgerekend Carla achteraf in de voorbereiding geblesseerd raakte. Maar goed, ik train ’s winters graag met de georganiseerde trainingslopen van Groningen Atletiek en van Runploug Garrelsweer. Zo ook deze winter, dus het grootste deel van de trainingen lag al vast. Een beetje schaven aan het schema van Erik door Bert Bolhuis en zie daar; een ultieme nieuwe poging. Ik kreeg er weer vertrouwen in. Ik kon alle trainingen prima doen, zelfs sneller dan nodig en met geleidelijk dalende hartslag. Het voelde ook allemaal gemakkelijk te gaan op de clubtrainingen.

Dus met het nodige vertrouwen afgereisd op zaterdag naar de mooie stad Hannover. Ik had er in de voorbereiding alles aan gedaan wat in mijn mogelijkheden lag, dus met een goed gevoel en lekker ontspannen ’s middags Bratwurst en Bitburger bier genuttigd en ’s avonds een heerlijke pizza gegeten op het zonnige terras. Zo maakte elk zijn eigen keus in “wedstrijdvoorbereiding”. En Carla genoot zo wie zo al wel.

Nadat het startschot klonk konden we eindelijk, onder enthousiaste aanmoedigingen van het vele publiek, los. Het is een voordeel dat er veel volk langs de kant staat bij mooi warm weer tijdens de marathon. Zo ging ik de wedstrijd ook in: geniet van de vele mensen en laat je niet gek maken over de oplopende temperatuur.

Aangezien de 3 lopers elk verschillende doelstellingen hadden (Erik sub 3 uur, ik sub 4 uur en Eddie sub 5 uur) schoven we ieder voor zich het startvak in.

Vanaf 300 meter na de start liep ik al met mijn 4 drinkflesjes in de hand. Ik had de vrij nieuwe drinkbelt toch echt tijdens een 2-tal trainingen geprobeerd, maar uitgerekend nu stuiterden ze alle kanten op. Geen paniek, maar weggooien was geen optie, dus gewoon in de hand houden en door.
De bochtige route was fraai uitgezet. Veel afwisseling met water, bos en bebouwing.

Mijn idee was om het tempo rond de 5m10s per km te houden en vanaf het begin zat ik direct “spot on”. Ik moest me inhouden, om niet het gevaar te lopen om aan het eind de man met de hamer tegen te gaan komen. De laatste 2 marathons destijds overkwam me dit immers wel. Ik kon het tempo mooi gelijk houden. Heerlijk om te horen van een Duitse toeschouwer: (vertaald!) “Ziet er nog steeds goed uit! Je zweet nog geen eens!” En inderdaad, nu hij me er op wees, er waren toch al wel veel mensen aan het wandelen en ook velen hadden hun kleding al doorweekt met zweet en water.

Zien wandelen geeft neiging om ook te gaan wandelen. Maar ho eens even? Had ik de laatste avonden op de trainingen niet best wel praatjes gehad? Oei, en dan terugkomen en niet gepresteerd hebben? No way! Dus, knop om en gaan. De laatste 10 km gingen net zo snel als de eersten. Vanwege het publiek ging de laatste km zelfs nog het snelst. Mijn klokje afgetikt maar niet in de gaten gehad dat ik 2 sec. boven de hele minuut uitkwam. Zonde, 3 seconden sneller had er nog zat ingezeten!

Jammer dat de beide anderen iets minder tevreden konden zijn. Maar eerlijk gezegd hielden ook zij en Carla de sfeer er goed in. Na het nuttigen van nog wat Erdinger Alcoholfrei reisden we weer af naar Groningen.

Het was een prachtweekend in een fraaie historische stad in het buitenland. Ook nog een voor een heel schappelijk prijsje, dus zeker aan te bevelen!

Carla, bedankt voor het motiveren, Bert en Petra bedankt voor het meetrainen!